De rauwe werkelijkheid van rouw;
Hoe gaat het leven voor ons als ouders verder na het overlijden van onze dochter Beau?
Je kind verliezen, zo plotseling, ongevraagd en zonder afscheid te kunnen nemen. Als je het niet zelf hebt meegemaakt, kan je je er geen voorstelling van maken. Je kan het wel proberen, maar het komt eigenlijk nog niet eens een heel klein beetje in de buurt van de vreselijke waarheid. Proberen dit voor te stellen is een flauw aftreksel van de gruwelijke werkelijkheid. Dit horen we ook van mensen die helaas uit eigen ervaring spreken, en al vele jaren later in hun eigen rouwproces zijn. Sinds juli 2016 zijn wij ook ouders van een overleden kind. Wij konden tot afgelopen zomer gelukkig niet meepraten over verlies van dierbaren, maar nu met het overlijden van ons kind hebben we meteen het allerergste wat een mens kan treffen voor onze kiezen gekregen.
Alles is veranderd, wij zijn veranderd, maar ook mensen om ons heen zijn veranderd. Het verlies van een kind heeft lange voelsprieten, die veel mensen bereiken. En met dit bereik raakt het verlies van een kind zo goed als iedereen.
Onbegrip
Het gemis wordt niet minder naar mate de tijd verstrijkt, het wordt juist meer. Veel mensen die dus niet uit deze ervaring spreken, weten dit niet en zeggen dan dingen zoals ‘De tijd heelt alle wonden’, of ‘Het is al bijna 1 jaar geleden, heb je het nu nog geen plaats kunnen geven?’ Ook uitspraken zoals ‘Jullie hebben toch nog 2 kinderen?’ en ‘Raap jezelf bij elkaar, het leven gaat niet over rozen’ en zo kan ik er nog wel een aantal opnoemen. Dit zijn maar enkele van de vele uitspraken die we helaas regelmatig horen.
Goede bedoelingen
De bedoelingen van mensen die veelal zo’n uitspraken doen zijn meestal goed bedoeld, maar door hun gebrek aan ervaring in deze, kunnen ze zich dus echt niet voorstellen hoe het überhaupt moet voelen. Vaak is een korte aanraking van die persoon naar jou toe waardevoller, omdat uit deze aanraking meer woorden vloeien dan gezegd kunnen worden. Het is een gebaar van een betrokken persoon die met je meeleeft, je niet wil kwetsen en zich eigenlijk geen raad weet hoe deze getroffen ouders te benaderen.
Zoals gezegd wordt het gemis alleen maar groter, en dit zeggen ook de mensen die al verder in hun rouwproces zitten. Het schijnt zo te zijn dat naarmate de tijd verstrijkt de scherpe kantjes wat milder worden. Weg zal het nooit gaan, want als een kind van je sterft, sterft er ook een stuk van jezelf, omdat je simpelweg de ouder bent.
Probeer je maar eens voor te stellen hoe het is als je zoon of dochter ineens niet meer bij je in huis rondloopt. Dat je met hem of haar niet meer kan lachen, niet meer voor kan zorgen, niet meer samen knuffelen, niet meer …vul zelf maar in, niks, helemaal nooit meer. Alleen die gedachte al maakt een mens al misselijk. Hoe moet het dan zijn voor de ouders die dit echt meemaken?
Hoge drempel
De drempel om met de ouders van een overleden kind in gesprek te gaan is enorm hoog. Terwijl het voorheen heel normaal was dat er onverwacht mensen over de vloer kwamen, is het nu bij ons heel, heel erg stil. Sommige mensen laten via anderen weten dat de schrik ze om het hart slaat als ze er alleen al aan denken om bij ons het erf op te moeten rijden. Maar sinds de zwartste dag uit ons leven, waardoor we ons zo alleen en gebroken voelen, blijven veel mensen waarvan we dachten dat het goede bekenden waren weg.
Er zijn gelukkig ook een aantal mensen die zijn blijven komen zoals voorheen, en die daardoor nog veel waardevoller voor ons zijn geworden. Er zijn door deze vreselijke dag ook mensen op ons pad gekomen die we nog niet eerder kenden, maar die ons nu ook heel dierbaar zijn.
Hoe nu verder?
Als je dit meemaakt, wil je eigenlijk zoveel mogelijk praten over je kind dat niet meer bij je is, en heb je alleen behoefte aan mensen die je steunen, liefdevol en met veel warmte, met veel geduld en aandacht, en je behulpzaam zijn. Kort gezegd, deze mensen geven je positieve energie. En dat heb je nodig om de dag een beetje redelijk door te kunnen komen. Dingen waar je geen plezier in hebt vallen af, want waarom zou je je met dingen bezighouden waar je geen energie uithaalt? Alleen daarom al is het heel belangrijk dat je zoveel mogelijk dingen doet waar je positieve energie uithaalt om de dag door te komen, en zo het leven enigszins te kunnen aanvaarden zoals het nu is.
Het kan in een split-seconde namelijk heel anders zijn, dus leef in het moment, leef NU!
Je moet gedoseerd je energie proberen te verdelen over de dag, omdat in je verdriet heftige pieken en dalen zitten die je in één keer onderuit halen. Heel merkbaar is, dat richting een datum zoals de geboortedag van je kind, de overlijdensdatum of speciale andere dagen, de shock oftewel freeze-stand weer terugkomt. Dit merk je aan paniekaanvallen, hitteaanvallen, hartkloppingen en/of plotselinge flitsen van beelden. Dit alles heb je totaal niet in de hand, en maakt dat je compleet lamgeslagen bent. Je zult ook hiermee moeten zien te leven, want tenslotte zijn er altijd nog veel ergere dingen.
Dit laatste kan je bij alles zeggen, want als ouder je kind verliezen is het ergste wat een mens kan overkomen!
❤❤
Ik begrijp heel goed wat je bedoelt. Ik heb geen kind maar mijn man verloren. Het zal nooit meer worden zoals het vroeger was, ik kan er nu na 6 jaar over praten zonder direct emotioneel te worden maar ik kan het beamen dat de leegte en het verdriet om het verlies alleen maar groter worden naarmate de tijd verder gaat. Ik wens jou en Henk en de kinderen veel sterkte, blijf veel over Beau praten ! Ik praat dagelijks met iemand over Romain en dat geeft me enigszins ’n goed gevoel waarmee ik probeer verder te gaan. Anita W.
Ha Liz
Mooi stukje wat je hebt geschreven.
Ik had me lang voor 9 juli 2016 al voor genomen om nog eens bij je te komen buurten. Na het overlijden van Beau was er ook voor mij de drempel om bij je binnen te stappen. Niet zo zeer om het gesprek niet te durven aan te gaan maar meer van komt het uit, wil me niet opdringen. Redenen die men kan vragen en een antwoord op kunt krijgen als het ff niet uit komt. Daarom vraag ik bij deze wanneer komt het je uit om ‘bij’ te kletsen. Nogmaals ik wil me niet opdringen ben oprecht geintresseerd hoe het met je/jullie gaat.
Liz en je man en broers van Beau, voor deze komende en alle andere dagen heel veel sterkte.Ik weet heel goed hoe zwaar jullie het hebben en het gaat nooit weg.Ik wou dat ik jullie kon helpen maar er is niemand die kan helpen.Ik hoop dat jullie deze zware dagen veel kracht mogen krijgen.Ik leef heel erg met jullie mee.Sterkte.
Als zusje van een overleden broer is dit heel herkenbaar wat je allemaal schrijft. Mijn ouders zijn nooit over dit verschrikkelijk leed heen gekomen. De scherpe kantjes verdwijnen misschien maar het gemis wordt met de jaren alleen maar groter. Het neemt de glans van je leven. Het verdriet wordt op een bepaald moment op de achtergrond gezet door de mooie herinneringen maar kan door een flits ook weer op de voorgrond staan. Helaas houd het rouwproces zich niet aan een bepaalde volgorde. Het verdriet van mijn ouders en overige gezinsleden heeft mij getekend voor het leven en ook dat moet ik een plekje geven. Ik wens jullie veel liefde en kracht…
Mooi verwoord Liz, heel veel sterkte voor jullie komende dagen en heel veel kracht.
Paula
Mijn neefje is op 6 jarige leeftijd verongelukt en toen jaren later mijn oom overleed zei mijn tante een keer tegen mij:” Kind dat Aloïs is overleden is heel erg, maar dat ze me mijn kind hebben afgenomen is vele malen erger en ben ik nooit overheen gekomen!” Dit zijn woorden die blijven mij altijd bij en vergeet ik nooit.
Wanneer een man zijn vrouw verliest
Noemt men hem weduwnaar!
Wanneer een vrouw haar man verliest
Noemt men haar weduwe!
Wanneer kinderen hun ouders verliezen
Noemt men hen wees!
Maar
Wanneer ouders hun kind verliezen
Daar zijn geen woorden voor!!
Oh lieve Liz, wat heb je dat ontzettend mooi geschreven. Ik heb geen woorden voor wat ik voel bij de woorden die je schrijft. Ik kan je alleen maar omhelzen in mijn gedachten….
Liefs, Thamara
Heel herkenbaar wat je schrijft. Ook ik heb mijn dochter verloren. Nu anderhalf jaar verder is mijn leven inderdaad nog rauw van de rouw.
Bedankt voor dit moment van herkenning en daarmee ook erkenning .
Lieve Liz, Henk en de jongens,
De machteloosheid, de verslagenheid en inderdaad de vraag wat te zeggen, houdt mensen vaak op een afstand! Ik stuur je een appje om af te spreken binnenkort ….ik kan me niet voorstellen hoe het zal zijn om in jullie schoenen te moeten staan…wat een nachtmerrie…en als je je ogen opent gaat deze nachtmerrie niet weg…
Hoi Liz , Henk en natuurlijk uch joonges,
As ich dit sjtukske lees loupe mich de rillinge weer euver mien lief, alweer bienao een jaor geleje is uch laeve veur altied verangert. Eemes wat dat neet haet metgemaak kent t zich mer veur een heel klein bietje veursjtelle wat t met uch duit. Der is hael weinig aan toe te voege aan dit sjtuk wat se hobs gesjreve, ich ken alein zegke dat ich heel veul bewoonjering en respek veur uch hob wie dat ger toch probeert oom alles een bietje op de rails te kriege. En dan notabene auch nog probeert oom anger Luuj te helpe terwijl ger zelf genoog verdreet hobt. Tot sjlot wil ich uch auch zegke dat veur oos Beau nog altied in oos gedachte is. xxx
Hej Liz… ik ben totaal niet goed en sterk genoeg in delen van…. super super knap van jullie dat Jullie hiermee zo open om kunnen gaan… Luna en ik praten er veel over. Sinds het ongeval speelt ze niet meer met tractoren of andere boerenspeelgoed. Mijn hart en dat van Luna kloppen, voelen… en zullen wederom een kaarsje branden voor Beau tijdens ons jaarlijks stilstamomentje voor degene die wij missen. Heel veel liefs en sterkte voor jullie komende dagen xxx
Zoals je al schrijft, de werkelijke rauwe pijn, voel je als je dit doormaakt.
Hoewel ervaring met verlies van dierbaren, ze zeggen het niet voor niets, je kind verliezen is het ergste dat je kan overkomen.
Ik wens jou Liz, en je man en broers van Beau, vanuit de grond van mijn hart heel veel sterkte toe. Ik denk vaak aan jullie, en stuur af en toe in gedachten een lichtje naar jullie toe…..liefs van oud klasgenootje Marion
Super mooi geschreven , en oprecht geloof ik dat het gemis nooit minder wordt. En zoals met alle trauma s die we mee kunnen maken; een hoofdstuk kun je sluiten maar het boek blijft altijd open. Probeer de mooie momenten te koesteren ondanks het grote litteken door het verlies van jullie belangrijkste bezit!