Hoe gaat het met jou? Dit is een soort van routinevraag die mensen onder elkaar stellen. Maar hoe komt deze vraag binnen bij iemand die zijn dierbare verloren is?
Het leven gaat verder
Ook voor degenen die achterblijven na een groot verlies gaat het leven verder. Deze mensen beseffen dit meer dan andere mensen, want ze merken dat ze niet meer mee kunnen gaan op het tempo van de anderen.
Het leven van een nabestaande staat een hele lange tijd stil, komt dan voorzichtig iets in beweging….. om hierna weer stil te staan. Het is vreselijk moeilijk om dit te ervaren, maar nog veel moeilijker om het gevoel te hebben dat niemand meer naar je omkijkt. En vooral doorreist op de sneltrein van het leven, vaak zonder om te kijken.
Mijn ervaring is dat de meeste mensen heel snel weer verder gaan met de sneltrein van het leven. Begrijp me niet verkeerd, want zo hoort het ook te zijn. Je kunt tenslotte niet verwachten dat de wereld stilstaat net als jij, nadat je een groot verlies hebt meegemaakt.
Twee soorten treinen
Als nabestaande reis je verder in de stoptrein, die vaak stil staat doordat er een obstakel is. Hierdoor ontstaat er een soort van kloof tussen de sneltreinreizigers en die van de stoptrein.
Vaak is het zo dat je na de vraag “hoe gaat het met jou?” een oprecht antwoord geeft zoals; niet goed, het valt me zwaar, of ik heb het moeilijk. Als degene die dat aan je vraagt dan het antwoord niet binnen kan laten komen bij zichzelf, waardoor er geen vervolgvraag komt, dan is dit extra pijnlijk en zwaar voor de nabestaande.
Het gevolg is tweezijdig; de nabestaande voelt zich onbegrepen en eenzaam, en de vrager voelt de afstand die er is gekomen tussen hun beide. Er is een duidelijk verschil tussen beide personen gekomen qua gevoel en taal, die bedekt worden door de laag van emotionele intelligentie. Deze ontwikkel je versneld als je een dierbare verliest, en deze vorm van emotionele intelligentie wordt je richtingaanwijzer in het leven en de verdere reis in de stoptrein.
Soms kom je mensen tegen die wel een tweede vervolgvraag aan je durven/kunnen stellen. Het voelt dan alsof er een klein lichtje schijnt in de lange donkere tunnel. Want dan stapt iemand bewust even van de sneltrein af, om hierna met jou een stukje mee te reizen in de stoptrein, om te praten, stil te staan en vooral te luisteren. Enorm waardevol voor beide reizigers, maar ook voor degene die overgegaan is! Ik wens iedereen veel wijsheid toe na het lezen van deze blog.
